تاریخچه کافه به قرن شانزدهم میلادی بازمی‌گردد، زمانی که قهوه‌خانه‌ها در خاورمیانه، به ویژه در مکه و استانبول، به عنوان مکانی برای مصرف قهوه و بحث و گفتگو پدیدار شدند. این قهوه‌خانه‌ها به زودی به محل گردهمایی شاعران، هنرمندان و فیلسوفان تبدیل شدند و به عنوان مراکز تبادل ایده‌ها و نظرات مطرح شدند. در قرن هفدهم، قهوه‌خانه‌ها به اروپا راه یافتند و در شهرهایی مانند لندن و آکسفورد تأسیس شدند.
این مکان‌ها به سرعت به مراکز مهمی برای روشنفکران و افراد اجتماعی تبدیل شدند و در قرن نوزدهم و بیستم، شاهد بازگشایی کافه‌هایی بودیم که محل دورهمی و گپ و گفت در مورد مسائل مختلف بودند. بزرگان تاریخ و ادبیات اروپا این کافه‌ها را به عنوان پاتوق خود انتخاب کردند و برخی از آثار خود را در این محیط‌ها خلق کردند. در ایران، قهوه‌خانه‌ها از دوره صفویه وجود داشته‌اند و در زمان شاه عباس بزرگ در اصفهان گسترش یافتند. قهوه‌خانه‌ها در ایران علاوه بر جنبه اجتماعی، به عنوان محل گردهمایی صوفیان و مریدان و محلی برای بحث‌های عرفانی نیز استفاده می‌شدند. بنابراین، تاریخچه کافه نشان می‌دهد که این مکان‌ها از ابتدا به عنوان مراکز اجتماعی، فرهنگی و فکری در جوامع مختلف نقش داشته‌اند و به تدریج به بخشی از فرهنگ و زندگی روزمره مردم تبدیل شده‌اند.
